W końcu robię to, co lubię… cz. 3 (z serii „Czasem nie wiesz, gdzie zawód cię poniesie”)

fot. Luka Kwiatkowsky

„Jeśli możesz kłaść się spać każdej nocy ze świadomością, że w ciągu dnia dałeś z siebie wszystko, sukces Cię znajdzie.”

Mason Russell L.

Umęczona niezmiernie, nie czując własnych nóg, od biegania cały dzień w butach na obcasie podczas konferencji, Olka wyruszyła w drogę. Nie miała pojęcia gdzie jedzie. Ponoć do jakiejś maleńkiej miejscowości do szkoły, na rozmową kwalifikacyjną. Wszystko huczało jej w głowie. Była tak wściekła na szefa, za to wredne „– śmy”. Nie mieściło jej się w głowie, że mógł się wobec niej tak paskudnie zachować. Przecież doskonale wiedział, ile pracy włożyła w przygotowania i jak, cały ten czas, to właśnie on uprzykrzał jej życie. To „-śmy” przelało czarę goryczy. Całe szczęście, że Maciek, jej mąż mógł ją wtedy podwieźć. Sama, po tylu emocjach, chyba nie dałaby rady.

Owa rozmowa była owiana jakąś nutką tajemnicy. Pamiętała ten dziwny telefon, który odebrała w biegu, w wirze prac związanych z przygotowaniami do konferencji.

- Dzień dobry. Pani Jaroch?

- Tak, dzień dobry.

- Wysyłała do nas pani swoją aplikację. Czy nadal jest pani zainteresowana pracą?

- Tak oczywiście.

- To zapraszamy panią na rozmowę kwalifikacyjną. Zależy nam na czasie. Kiedy pani może do nas dotrzeć najwcześniej? Zależy nam na rozmowie jutro.

- Bardzo przepraszam, ale obecnie mam ogromnie dużo pracy. Jutro mam konferencję, którą organizuję. Muszę tam być cały dzień.

- To o której pani kończy?

- Myślę, że koło szesnastej.

- To zapraszam panią na siedemnastą.

- Bardzo się cieszę. Będę na pewno.

- Do widzenia.

- Do widzenia.

Wtedy, gdy odłożyła słuchawkę nie mogła w to uwierzyć. Teraz, jadąc na spotkanie, nie wierzyła tym bardziej.

- Jaka szkoła pracuje do siedemnastej? Gdzie ja się udaję? Co tam zastanę? Co mnie tam czeka? Ale w razie czego mam męża w samochodzie. Myślała wystraszona.

Nie mogli znaleźć tego tajemniczego miejsca. Błądzili po okolicy. Tajemnicza mała wioseczka tak bardzo przypominała jej rodzinne strony. Wszędzie pagórki i lasy. A ona to kochała. W końcu namiastka domu… Sentyment i wspomnienia powróciły.

- Jeśli to miejsce tak bardzo przypomina mi moje rodzinne strony, to nie może mnie tu spotkać nic złego. Pomyślała.

W końcu, po kilkudziesięciu minutach jeżdżenia w koło dotarli z mężem na miejsce. Z duszą na ramieniu i okropnie bijącym sercem, stanęła przed budynkiem szkoły. Wielkie brązowe drzwi czekały. Podobnie jak kilka lat temu – żółte.

- Ruszam. Niech się dzieje wola nieba…

Pani, która zapraszała ją na rozmowę, poinstruowała ją, że gdy dotrze na miejsce, ma dzwonić do drzwi. Drżącą ręką nacisnęła kontakt. Usłyszała dźwięk dzwonka, potem czyjeś kroki w oddali. Zszedł do niej jakiś pan z czupryną koloru srebra.

- Dzień dobry. Nazywam się Aleksandra Jaroch. Przedstawiła się grzecznie. Byłam dziś umówiona na rozmowę kwalifikacyjną.

- Dzień dobry. Czekałem na panią. Zapraszam do gabinetu.

Ku jej zdziwieniu całe to miejsce, mimo tak późnej pory, tętniło życiem. Wszyscy coś załatwiali, ganiali, przygotowywali jakieś dekoracje. Ta szkoła nie przypominała jej tej, zapamiętanej z dzieciństwa. Wszyscy serdecznie ją powitali. Weszła za tajemniczym panem do gabinetu. Zorientowała się, że to był dyrektor owej kolorowej i tętniącej życiem placówki.

- Słyszałem, że jest pani szalenie zajętą osobą.

- Można tak powiedzieć… roześmiała się. Dziś miałam konferencję, którą musiałam poprowadzić. Organizowałam ją od samego początku. Właśnie biegłam do państwa prosto po wykładach. Bardzo piękna okolica.

- Tak słyszałem właśnie, że dziś ma pani wielki dzień. Czytałem pani CV. Ma pani wielkie doświadczenie.

- Dziękuję. Pracowałam w firmie, która zajmowała się głównie realizacją projektów. Więc miałam możliwość nauczenia się wielu rzeczy. Projekty zawsze były z różnych dziedzin.

- Od kiedy pani może zacząć pracę u nas? Od pierwszego września potrzebuję nauczyciela na świetlicę. Da pani radę załatwić wszystkie formalności w poprzedniej firmie?

Przez chwilę zamarła. Spodziewała się pytań, przygotowywała się do tej rozmowy. A tu tak po prostu… jedyne pytanie, jakie usłyszała, to było to, kiedy może zacząć pracować. I jak tu nie czuć magii tego miejsca??? Początek roku był za niecały tydzień. To było niesamowite.

- Mam dwutygodniowy okres wypowiedzenia i mnóstwo niewykorzystanego urlopu. Więc myślę, że wszystko zorganizuję do czasu rozpoczęcia roku szkolnego.

- Wie pani, to nie jest niestety pełny etat. Pracować pani będzie na świetlicy. To pewnie już pani wie.

- Tak oczywiście. Składając do państwa aplikację, zapoznałam się z warunkami zatrudnienia, jakie państwo oferujecie. Odparła.

- Doskonale. To jeszcze muszę pani wypisać skierowanie na badania. I spotykamy się niebawem. Proszę przyjść, jak tylko zrobi pani wszystkie badania. Omówimy wszystkie szczegóły.

- Dobrze. Dziękuję.

Wręczył jej potrzebne skierowanie i pożegnali się. Olka, wychodząc z budynku nie wiedziała jak się nazywa. Emocje puściły, a ona nie mogła uwierzyć w to, co się właśnie wydarzyło. Na miękkich nogach wsiadła do samochodu.

- I jak ci poszło, zapytał podekscytowany małżonek.

- Chyba dobrze… Ale do końca jeszcze nie wiem… Uszczypnij mnie proszę, bo nie wiem czy to co się właśnie wydarzyło to jakieś mary ze zmęczenia, czy to wszystko wydarzyło się naprawdę.

- Ałaaaa… krzyknęła, jak Maciek uszczypnął ją w rękę.

- Sama chciałaś, żebym cię uszczypnął. No mów wreszcie, jak ci poszło bo umieram tutaj z nerwów.

- Wiesz, ten dyrektor nawet nie zapytał mnie o moje doświadczenie zawodowe. Po prostu oznajmił, że przeczytał moje CV i zapytał, kiedy mogę zacząć pracę na świetlicy! Czy ty to pojmujesz? Bo do mnie to jeszcze do końca nie dociera. Może mi się to przyśniło…

- Nie ma obawy, uszczypnięcie poczułaś. To mamy pewność, że sen to nie był. A do tego właśnie w rękach trzymasz skierowanie na badania, podpisane przez dyrektora. Powiedział jej mąż roześmiany.

- Ja wiedziałem, że za ciebie nawet kciuków trzymać nie trzeba. Gratuluję.

- Dzięki mężu, jesteś kochany.

I właśnie do niej dotarło, że to wszystko stało się tak szybko. W firmie jeszcze nikt nie wie, że dostała nową pracę i odchodzi. Jak to teraz wszystko rozegrać…??? Stres ścisnął ją za gardło. Na samą myśl rozmowy z szefem zrobiło jej się kolejny raz niedobrze. Ale trudno. trzeba iść za ciosem. Powiedziała A, trzeba powiedzieć i B. Tyle już trudności pokonałam, poradzę sobie i tym razem. Pomyślała.

- O czym myślisz Ola? Nagle zamarłaś. Zapytał Maciek.

- Pomyślałam o jutrzejszym dniu w pracy i zrobiło mi się niedobrze.

- Poradzisz sobie. Ja w ciebie wierzę. Nie z takich opresji wychodziłaś. Pamiętaj, tylko jeszcze jutrzejsza rozmowa i wszystko będzie prostsze. Już nie będziesz się tak stresować przed wyjściem do pracy. Głowa do góry. Kibicuję ci, pamiętaj…

I tak w duchu radości z wygranej i strachu przed dniem następnym Ola z mężem wrócili do ich maleńkiego, skromniutkiego domeczku…

Cdn…