Czasem nie wiesz, gdzie zawód cię poniesie (część 4)

fot. Krzysztof Bysiewicz

„Puste kieszenie nigdy nie powstrzymały nikogo przed podjęciem działania. Mogą to zrobić tylko puste głowy i puste serca.”

Norman Vincent Peale

Z duszą na ramieniu, po raz kolejny otworzyła te wielkie drzwi.

- Dzień dobry. Nazywam się Aleksandra Jaroch. Miałam się dziś zgłosić do pracy.

- Dzień dobry. Ja jestem Magda. Proszę za mną. Wszystko pani pokażę.

Poszła śladem nowo poznanej młodej kobiety. Ta sama wielka sala, ten sam hałas, który zapamiętała dwa tygodnie temu. To samo przejście i znane jej już biuro.

Za biurem były kolejne drzwi.

- To nasza szatnia. Tu się przebieramy. Dostanie pani swoją szafkę i koszulkę.

Wszyscy tam byli zawsze ubrani na jeden kolor. Żółty, wyraźny, rzucający się w oczy.

- Proszę zostawić sobie tu swoje prywatne rzeczy. Gdy będzie pani gotowa, proszę przyjść do baru. Wyjaśnię, co będzie należało do pani obowiązków.

- Dobrze, zaraz przyjdę.

- Nowy rozdział życia zawodowego. Teraz muszę stanąć na wysokości zadania. Pomyślała Olka.

Wtedy jeszcze nawet nie przypuszczała, co ją czeka. Wiedziała jedno, ma szansę na dopływ gotówki. W końcu problemy finansowe się nieco zmniejszą. A to było dla niej wtedy takie ważne. Miała już dość spożywania tanich parówek pod wszelkimi postaciami i chleba moczonego w jajku, smażonego na patelni. Bardzo potrzebowała tej pracy.

Weszła na salę zabaw. Podeszła do baru.

- Jestem gotowa.

- Dobrze. Może przejdziemy na ty. Jestem Magda.

- Olka. Miło mi.

- Pomożesz mi teraz przygotować urodziny. O czternastej będzie mała grupa dzieci. Zajmą salkę numer dwa. O piętnastej będą jeszcze jedne urodziny.

- Aaa, to te piękne, kolorowe salki służą do organizacji przyjęć urodzinowych?

- Tak, głównie tak. Musimy teraz przygotować dla nich przyjęcie. Umiesz obsługiwać kasę fiskalną?

- Tak trochę. Pracowałam pewien czas w hipermarkecie na stoisku ze słodyczami. Tam się tego nauczyłam.

- Dobrze. Potem pokażę ci jak działa nasza kasa.

- Teraz zmyj podłogi w salce i ubikacji, a potem powiem ci co dalej. Przyrządy znajdziesz w wc dla personelu. To następne drzwi za biurem.

- Dobrze, już idę.

Wykonała polecenie, najlepiej, jak tylko umiała. Potem przygotowała soki, ciastka, chrupki, i odpowiednie nakrycia na przyjęcie. Poszło jej sprawnie. Umiejętność podawania do stołu nabyła w rodzinnym domu. Tam zawsze, podczas imprez rodzinnych, to ona pracowała jako kelnerka. Poraziła więc sobie w pracy z pierwszym zadaniem.

- Teraz musisz już iść na salę. Ruch już robi się większy. Masz pilnować dzieci, zbierać kolorowe kulki z wykładziny, gdy wypadną z basenów i zwracać uwagę na bezpieczeństwo dzieci. Po sali każdy ma chodzić bez butów. Pilnuj tego. To ważne.

- Dobrze.

- Pracujemy do dwudziestej pierwszej na drugiej zmianie. Pod koniec dnia sprzątamy salę zabaw i salki urodzinowe. Gdy coś będę od ciebie potrzebować, powiem ci.

- Dobrze, to ja idę na salę.

Pierwszy dzień pracy był dla Olki niezwykle męczący. Cały czas na nogach. Nie można było usiąść ani na chwilę. Nogi jej spuchły. Nie była przyzwyczajona do stania przez kila godzin.

- Przyzwyczaisz się. Na początku trochę bolą nogi, ale to minie. Na dziś kończymy. Jutro przyjdź na czternastą.

- Dobrze.

Poszła do szatni się przebrać. Cieszyła się, że nazajutrz znów tu przyjedzie. Padała ze zmęczenia. Jutro też czeka ją ciężki dzień.

Powoli wdrażała się w nowe obowiązki. Opieka nad salą, praca za barem, opanowanie kasy fiskalnej (która była nieco inna niż ta w hipermarkecie), zapamiętanie kodów towarów, cen biletów, opieka nad wycieczkami, przygotowywanie urodzin, opanowanie ekspresu do kawy, nauka pieczenia gofrów, przygotowywania hot – dogów...

Poznała też tajemnicze kobiety z rozmowy kwalifikacyjnej. Jedna to była Gosia – szefowa zaś druga – Julka, z którą się z czasem zaprzyjaźniły.

W pracy była, jak był duży ruch. Często w weekendy. Po kilkanaście godzin. Ale im więcej godzin, tym więcej pieniędzy na koniec miesiąca. Przez długi czas pracowała na umowę zlecenie. Podobno nikt w formie nie dostawał od razu umowy o pracę. Musiał się wykazać i sprawdzić.

Chciała się rozwijać, robić coś wielkiego, kreatywnego, lubiła zmiany i wyzwania. Praca na sali, ani stanie za barem z kreatywnością wiele wspólnego nie miało. To była ciężka praca, codziennie taka sama. Ale wtedy była jej tak bardzo potrzebna.
Mogła się wykazać na imprezach plenerowych oraz na zajęciach półkolonijnych. Praca związana z imprezami plenerowymi polegała na zabawianiu dzieciaków podczas różnych okazji. Mikołajki, karnawał, imprezy komunijne, zabawy integracyjne dla dzieci zamawiane przez wielkie firmy. Olka podczas tych imprez często zamieniała się w śnieżynkę, klowna lub czarownicę. W zależności od okazji. Zmalowana twarz, sztuczny, kolorowy nos, kolorowe peruki, włosy wiązane w tysiące kucyków lub mocno tapirowane. Przy tapirze, konieczna była pręciana miotła w dłoni. Wzbudzała respekt... hihih.

- Mamusia sprząta?

- Nie odlatuje…

Przebranie powodowało, że nawet ukochany mąż nie był w stanie jej rozpoznać.

Pewnego dnia, gdy wróciła z pracy z makijażem i fryzurą klowna, nie poznał jej. Dzwoniła do drzwi. Otworzył. Powiedział jej dzień dobry, po czym zamknął drzwi wejściowe, przed jej kolorowym, wielkim nosem.

-Maciek, to ja! Otwórz.

Zaspany, po popołudniowej, niedzielnej drzemce otworzył drzwi po raz kolejny i szeroko otworzył oczy ze zdumienia.

- Matko, nie poznałem cię. Myślałem, że mam jakieś zwidy.

Oboje śmiali się do łez.

             Po kilku miesiącach pracy Olka dostała pierwszą swoją umowę o pracę. Bardzo się cieszyła. W końcu jakaś stałość zagościła w jej szalono – niepewnym życiu. Przez pewien czas to było dla niej dobre. Wtedy tego potrzebowała. Ale z czasem dążenie do podejmowania wyzwań po raz kolejny zaczęło odzywać się w jej głowie.

Cdn…