Jak demony motywują do rzeczy pięknych

fot. Luka Kwiatkowsky

"Pasja jest emocjonalnym paliwem napędzającym twoją wizję. To coś, czego się trzymasz, kiedy twoje pomysły są kwestionowane i odrzucane, zarówno przez "ekspertów", jak i najbliższych ci ludzi. Coś, co daje ci nadzieję, kiedy brakuje zewnętrznego potwierdzenia twoich marzeń"

Bill Strickland

            Poruszył mnie „Blog Dewiacyjny”. Te posty, tak prawdziwe skłoniły mnie do napisania kolejnego tekstu. Historie trudnego dzieciństwa, ryjące po płatach pamięci i emocjach niczym wielki, ostry rylec, szpadel lub sztylet, tnący wszystkie dobre wspomnienia na tysiące maluteńkich cząsteczek, rozpraszając je po całym naszym ciele.

Demony przeszłości… Tak, to często te demony popychają nas to tworzenia piękna. Paradoks? Nie koniecznie. Ktoś, komu wszystko w życiu przychodzi łatwo, starać się nie musi. Lecz ktoś, kto ma zawsze pod górkę – musi ciągle walczyć. Ciągle podnosić się z kolan, ciągle budować swoją tożsamość na nowo. Od fundamentów. Bo budowla stworzona na kruchych podwalinach, co jakiś czas się wali.

Każdy z nas tak naprawdę ma swojego krasnoludka. Mniejszego, większego, ale każdy go ma. Jeden krasnolud potrafi skutecznie podciąć nogi, a drugi powoduje, że po każdym kolejnym upadku wstajesz na nowo. Jak feniks powstający z popiołów. Mocniejszy, piękniejszy i wielki. Ilu z nas walczy z brzemieniem wspomnień, a ilu się poddaje? Wielu ludzi zarzeka się, że nie powtórzy zapamiętanego w przeszłości schematu. I co? Wchodzi w ten schemat, jak tylko podrośnie, obwiniając za swoje niepowodzenia każdego wokół, tylko nie siebie. Dlaczego? Bo nie pojawił się w życiu żaden inny sposób działania, którego mogli się nauczyć. Ciągniemy do rzeczy nam już znanych. Ten sposób na życie jest mi bliski, wiemy, jak wtedy się zachować, żeby przetrwać – więc jest bezpieczniejszy na dany moment życia. A jak zacznę robić coś innego, to może nie dam rady? Bo nie wiem, jak to jest – żyć normalnie? Ale czy tak naprawdę jest? I pakują się ci ludzie w kolejną historię, rodem wziętą ze swoich wspomnień, w poczuciu, że nic nie da się zmienić.

I mamy drugą stronę – osoby z ciężkimi przeżyciami, ciągle walczących o byt i przetrwanie, którzy za wszelką cenę chcą wyrwać się z marazmu. Oni poszukują. Próbują uczyć się nowych doznań. Poznają i odkrywają wręcz, pozytywne uczucia, których w dzieciństwie za wiele nie mieli. Ich ciężkie życie zbudowało męstwo. Oni wiedzą, że żadna siła nie jest w stanie ich zniszczyć, bo trudne dzieciństwo nie zdołało tego zrobić. Więc dlaczego dorosły świat mógłby to zrobić. Jako dziecko nie mieli żadnych szans na zmianę. Jako dorośli – mamy ją wielką. Tylko sęk w tym, czy funkcjonujemy dniem dzisiejszym i walczymy o lepsze jutro? Czy też karmimy się wspomnieniami, jak jakiś wielki, wygłodniały wilk.

Wielkie dzieła zawsze powstają w emocjach. „Normalny” świat, bez wielkich uniesień nie tworzy wielkich rzeczy. Dlaczego? Bo sztukę trzeba czuć. Bo emocje prowadzą to wielkich osiągnięć.

Ale, gdy zaczynamy tworzyć, często napotykamy na mur. Mur uprzedzeń, mur środowiska rzeczy normalnych i pozornie właściwych dla każdego człowieka. Inność nie zawsze jest mile widziana. Inny – znaczy gorszy według normalnego człowieka, dbającego tylko o rzeczy doczesne i kasę na przeżycie. Normalny człowiek uczciwie i ciężko pracuje, najlepiej na roli, albo w jakiejś fabryce, czekając na cud. A artyści są postrzeleni. Bo nie mogą usiedzieć na miejscu, ciągle poszukują swojego ja i ciągle nie wiedzieć czemu sprzeciwiają się tej „normalnej egzystencji”. Nie wiedzieć czemu tworzą jakieś nowe, nikomu nie potrzebne teorie, myślą za dużo, gadają za dużo, nie godzą się na to, by dać się zamknąć w jakiejś ciemnej i ciasnej szufladce.

- Czego ty u diabła jeszcze chcesz? Co ci nie pasuje. Masz wszystko, robotę, dom, pieniądze (które ledwo starczają na pokrycie rachunków).

Ale to przecież nie jest ważne…

- Inni od ciebie mają gorzej, wiec ciesz się z tego co masz!

- Ciesz się? A jak dla mnie to jest ciągle mało…?

Czy normalne wiązanie końca z końcem daje pasję i satysfakcję z życia? Czy jak tylko pakujemy się w rządek takich samych ludzi, to wygrywamy życie, bo jesteśmy tacy jak pozostali? Czy to jest dobrze, gdy nie wychylamy się z niewygodnymi tematami, nie drażniąc reszty tych normalnych?

Otóż nie! Żeby wykrzyczeć, że coś nam się nie podoba – to trzeba mieć na to odwagę. „Normalny człowiek” tego nie zrobi, bo boi się odrzucenia przez innych „normalnych”. Lepiej wiec siedzieć cicho i pchać powili do przodu swój wózek życia.

Pamiętajmy, że każdy z nas jest tym jedynym i niepowtarzalnym. Każdy ma swoje jedyne dla niego i niepowtarzalne pragnienia. Jeden lubi stałość i marazm i cieszy się, jak nie musi robić nic więcej. Ma „normalną rodzinę” i kasę na przeżycie i jest mu z tym dobrze. A drugi potrzebuje ciągłej adrenaliny. Chęci do życia, wyzwań i pasji, która pozwalają właśnie wiele osiągnąć. Czy Kopernik lub Cyprian Kamil Norwid za swojego życia byli rozumiani? Żyli w dobrobycie i wielkiej idylli szczęśliwości? Czy van Gogh lub Polański byli szczęśliwymi  i spełnionymi ludźmi? Bez żadnych problemów? Czy oni wszyscy byli normalni? Czy jednak całe swoje życie walczyli z przeróżnymi demonami? Borykali się z biedą, cierpieniem i niezrozumieniem. Ale czy właśnie dlatego nie powstały tak wielkie ich dzieła?

Trudy budują, a cierpienie tworzy wielkie rzeczy. Bardzo często.

Więc jeśli jesteś nieszczęśliwy, możesz płakać i rozczulać się nad sobą, lub możesz to wykorzystać do zrobienia czegoś wielkiego. Masz większą siłę niż inni. Masz dar pokonywania trudności. Masz wielką determinację do działania, którą nie zawsze mają „normalni” ludzie. Wykorzystaj to. Nie poddawaj się, szukaj swojego wielkiego ja. Walcz z przeciwnościami i w każdym trudnym dniu doszukuj się lekcji życia. Lekcji, której nigdy nie zapomnisz, bo zetknąłeś się z nią sam, osobiście. Bo ona cię zraniła często bardzo mocno. Ale się podniosłeś. Podniosłeś się i możesz pokazać to innym. Pokazać, że się da, że jak chcemy to zwyciężymy. Krzyczmy to i dzielmy się naszymi trudnymi chwilami i sposobami na wykorzystanie doznawanego bólu do stworzenia lepszego jutra. Wykorzystajmy wielkie tragedie do tworzenia piękna i odkrywania wielkich rzeczy. Dla innych „normalnych” to często może być kiedyś cenną wskazówką, gdy sami staną na rozdrożu i będą musieli obrać jakąś drogę.