 |
| fot. Ewa Kawalec |
„To siedzi w nas, tylko
oczekiwania innych, porównywanie się, stereotypy, strach sprawiają, że się
poddajemy.”
Martyna Wojciechowska
Była
małomówną, wycofaną dziewczyną. Do pierwszej klasy liceum doszła w drugim
tygodniu nauki. Nikogo tam nie znała. Bała się. Jak mnie przyjmą? Jak ja sobie
poradzę w nowej szkole? Usiadła z boku sama, zakrywając się końskim ogonem i
spoglądając niepewnie spod okularów obserwowała klasę.
- Cześć, powiedziała jakaś
dziewczyna na przerwie. Może usiądziemy razem, ja też nie mam z kim siedzieć.
- Dobrze odpowiedziała niepewnie.
I tak się poznały.
Od tego momentu, nie rozstawały
się na krok. Razem się uczyły, razem spędzały czas. Odwiedzały się. Potrafiły
przegadać niejedną noc. Ula- nieśmiała i Anka – wariatka.
Ula lubiła słuchać i obserwować.
Tak naprawdę rozmawiała z ludźmi tylko wtedy, gdy dobrze ich znała. Miała fobię
sklepową. Lubiła tylko apteki – bo tam nie trzeba było nic mówić. Dawało się
receptę i tyle. Do zakupów miała Ankę. Ona to zawsze załatwiała, zwłaszcza
jeśli chodziło o drożdżówki na śniadanie w szkolnym sklepiku. Anka uwielbiała
Ulę. Ona tak potrafiła słuchać, a ta gaduła pakowała się wiecznie w jakieś
problemy. Zawsze lądowała w jakiś niefortunnym związku uczuciowym. Ula nie
przepadała za chłopakami, ale cierpliwie słuchała i dawała drobne wskazówki. To
była przyjaźń jedna z tych na całe życie. Były papużkami nierozłączkami przez
dwa lata. Potem ich rozdzielili do innych klas – wprowadzili profilowanie. Ula
była humanistką, nie cierpiała matematyki, Anka postanowiła iść na profil
matematyczno – fizyczny – bo tam było najmniej biologii, a wiedziała wtedy
tyle, że więcej niż dwie lekcje biologii tygodniowo nie zniesie. Wtedy niestety
spotkania w szkole uległy ograniczeniu, ale przyjaciółkami pozostały…
I tak nadeszła klasa maturalna.
Anka – wariatka, jak zawsze ona, trzy miesiące przed maturą stwierdziła, że nie
będzie zdawać matematyki tylko historię.
- Dziewczyno, nie poradzisz
sobie, będziesz musiała zdawać przedmiot z dużo większego zakresu materiału niż miałaś
przez te cztery lata.
- Jakoś sobie poradzę –
odpowiedziała profesorowi.
- Przecież Ula zdaje maturę z
historii, to razem będziemy się uczyć, pomyślała. I tak się stało.
Ula miała niesamowity dar uczenia
się tego przedmiotu. Opowiadała o tych królikach i bitewkach z wielką pasją i
humorem. Nie dało się tego nie zapamiętać. Zdały obie. I tak ich drogi trochę
się rozeszły. Anka zaczęła studiować marketing, Ula chciała dostać się na
angielski. Nie powiodło się. Zaczęła się uczyć języka prywatnie i na drugi rok
zdała na historię, nadal szukając swojego miejsca w życiu.
Że studiowały w jednym mieście,
zamieszkały razem na stancji. Jaki to był wspaniały czas. Prawdziwe studenckie
życie. Szalone, zwariowane i piękne. Miały mnóstwo znajomych, wyjeżdżały na
wspólne wakacje. Zwariowana Anka i nieśmiała Ula. Duet był niezmienny, z jedną
różnicą – Ula zaczęła mniej bać się ludzi.
Po tym szalonym roku Anka
studiowała dalej, niezmiennie, na tej samej uczelni, a Ula starała się o wizę do
USA. Dostała ją. Po wspólnych wakacjach nieśmiała Uleńka wyruszyła w wielką
podróż – do Stanów. Anka była pod wielkim wrażeniem odwagi koleżanki. Ona by
się na to nigdy nie zdobyła. Ile ona musi mieć w sobie ukrytej siły – pomyślała
z uznaniem o przyjaciółce. Żal jej tylko było, że będą od siebie tak daleko…. To była jej
jedyna, prawdziwa przyjaciółka.
Ula wyjechała do obcego,
dalekiego kraju. Było jej ciężko na początku. Szlifowanie języka, poszukiwanie
pracy, szkoła. Znalazła w końcu dobrą pracę, skończyła studia. Poznała tam
męża, założyła rodzinę, ma własny dom. Z Anką są w kontakcie. Internetowo. Ale
zawsze jak ze sobą rozmawiają, to mają wrażenie, jakby widziały się wczoraj.
Zwariowana, jakby się wydawało Anka, wiedzie przeciętne życie. Do dziś jest
pełna podziwu dla wielkiej odwagi Uli, która zmieniła jej całe życie i pozwoliła
na realizację marzeń.
Dlaczego tak się potoczyły ich
losy? Ula miała cel, a Anka wpadła w rutynę…?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz