Wstęp do nowego życia

fot. Ewa Kawalec

„Jeśli chcesz osiągnąć to, czego nigdy nie miałeś, musisz robić to, czego nigdy nie robiłeś.”

Dominick Coniguilaro

            Gdy emocje Alicji nieco opadły zaczęła się zastanawiać co dalej.

Zastanawiała się niby jak dawniej, ale jakoś bardziej słonecznie. Jej marazm odchodził, a na to miejsce pojawiał się jakiś ogromny zapał do działania. Gdy przestała ciągle narzekać, zaczęła widzieć przed sobą coraz to nowe drogi wyjścia z jej obecnej sytuacji.

Nagle przypomniała sobie o synu.

- No tak, ja już przeszłam spotkanie z konsulem. Ale Michał???? Co z Michałem? Zostawić go z rodzicami, czy może lepiej zabrać go ze sobą?

Życie to ciągłe pasmo wyborów. Jeden problem jakoś przeszedł i zaraz na to miejsce pojawiał się kolejny… Ale ten wydawał się Alicji jakby mniejszy.

- Michał, Michał. Przecież on tak tęskni za ojcem. Nie mogę zostawić go tu samego. Rodzice już sami ledwo dają radę. Nie trzeba im jeszcze opieki nad Michałem. No i znów muszę się wybrać do konsulatu i zacząć starania o wizę dla Michała.

Wcześniej, przez te wszystkie nerwy i ciągłe dylematy nawet o tym nie pomyślała.

- Jak mogłam zapomnieć o własnym synu??? Co ze mnie za matka!? A jak on wizy nie dostanie, to co wtedy? Jak on biedny przejdzie rozmowę z konsulem? Myślała.

- No nic muszę dowiedzieć się jak najszybciej, jak wyglądają formalności.

Ostatnie wydarzenia nauczyły ją, że nie warto martwić się na zapas. Alicja, odkąd przestała narzekać, a zaczęła działać, radziła sobie ze wszystkim. Nawet jej obrazy zaczęły się nieźle sprzedawać. Każda zagadka życiowa, z czasem pokazywała swoje tajemne rozwiązanie. Determinacja pokazywała odpowiednie drogi i wyjście z zaklętego kręgu niepowodzeń.

- Może to wszystko faktycznie siedziało we mnie? Może to moje marudzenie wpływało na moje niepowodzenia? Może pozytywne myślenie, to klucz do sukcesu…?

Okazało się, że procedura pozyskania dokumentów dla syna jest o wiele prostsza. Wystarczyło wysłać kopię wizy matki i wypełnić odpowiedni wniosek. Potem należało tylko czekać na decyzję konsula.

Jak w przypadku Alicji, Michał otrzymał zgodę na wyjazd. Teraz zostały tylko przygotowania do startu w nowy świat. W wieku trzydziestu pięciu lat, Alicja zaczynała budować swoją przyszłość od podstaw. Za wielką wodą czekał jej ukochany mąż. Tyle lat już się nie widzieli. Wyjechał, jak Michał był małym dzieckiem. Teraz ten maluch dumnie kroczył do szkoły. No… może nie całkiem dumnie. Nie cierpiał szkoły. Tęsknota z ojcem powodowała niechęć do nauki. Nie był w stanie skupić się nad książkami. Ciągła rozterka nie pozwalała normalnie funkcjonować. Ledwo wyciągał na tróje. Co było utrapieniem matki i dziadków. Stać go było na wiele więcej.

- Może jak znów będzie miał ojca przy boku, lepiej będzie sobie radził. Pomyślała Alicja.

Grzesiek pomógł im w przygotowaniach do wyjazdu. Opłacił wszystkie należności. Alicja zostawiła mieszkanie pod opieką rodziców. Mieli je wynająć za kilka miesięcy studentom, co miało pokryć koszty jego utrzymania.

No i wszystko okazało się nie takie trudne. Jak się czegoś boimy i nie chcemy niczego zmieniać, wszystko okazuje się takie nieosiągalne. Gdy zaczynamy działać, wszystko się jakoś samo układa. I nie jest już takie straszne.

„Najtrudniejszy pierwszy krok,
Za nim innych zrobisz sto,
Najtrudniejszy pierwszy gest
Przy drugim już łatwiej jest.

Najtrudniejszy pierwszy krok,
Potem łatwo mija rok.
Najtrudniejszy pierwszy dzień
Sam jutro przekonasz się.”

Alicja nuciła sobie pod nosem słowa znanej piosenki. Czy nie ma w tych słowach tak wiele prawdy. Sprawdziła to na własnej skórze. Tak, pierwszy krok okazał się najtrudniejszy. Najgorsza była decyzja, potem chwilowe załamanie, a potem wszystko, jak jakiś zaczarowany łańcuszek zaczęło się układać w jedną całość, ze światełkiem nadziei na końcu.

Jedynie rodzice Alicji nie mogli się do końca pogodzić z jej decyzją. Zawsze byli razem, a tu nagle miało nie być ani Alicji, ani Michała. Grześka, dawno już przekreślili. Nie ufali mu do końca. Z jednej strony, pewnie kochał swoją rodzinę, jak tak bardzo naciskał na ich przyjazd. Z drugiej, nie ufali mu za to, co zrobił przed laty. Za to, że zostawił swoich bliskich na tak wiele lat, bez znaku życia. Zwłaszcza ojciec Alicji nie mógł mu tego wybaczyć.
Michał odkąd dowiedział się o wyjeździe, skakał z radości. Podekscytowany opowiadał wszystkim swoim znajomym, że wyjeżdża do ojca. W końcu miały się spełnić jego marzenia. Jak na szpilkach oczekiwał dnia wielkiej podróży. Miał pierwszy raz lecieć samolotem. Do taty. Do taty, którego mu tak bardzo brakowało.

Alicja przez wyjazdem postanowiła jeszcze jedną rzecz spróbować naprawić. Mianowicie relacje jej brata z rodzicami. Już tyle ze sobą nie rozmawiali. A jak ona wyjedzie, to rodzice muszą mieć kogoś bliskiego. Alicja czuła, że wtedy będzie spokojniejsza.

Umówiła się na rozmowę z bratem. Łatwo nie było, ale po dwóch godzinach rozmowy w końcu dał się zaprosić na rodzinną kolację. Teraz zostało tylko przygotować rodziców na to spotkanie i postarać się coś ugotować, co nie było mocną stroną Alicji.
- Mamo, tato, chciałabym przygotować rodzinną kolację. Niedługo wyjeżdżamy z Michałem. Chciałabym się wami nacieszyć.
- Ach… Westchnęła mama.
- Nie możemy się z ojcem pogodzić z tym, że niedługo was tu nie będzie.
- Mamo, są telefony. Będę często dzwonić, przesyłać wam zdjęcia. Będę w końcu mogła pomóc wam finansowo.
- Ale to nie to samo córko…
- Ja wiem mamo, ale zrozum mnie… Ja nie mogę inaczej. Widzisz co się dzieje teraz z Michałem, jak się cieszy. Nie mogę pozwolić na to, żeby dalej wychowywał się bez ojca.
- A ty Alu, ty i Grzesiek? Myślisz, że da się odbudować jeszcze wasze relacje? Nie możesz myśleć tylko o Michale, musisz pomyśleć też o sobie. Pamiętaj, że tam będziesz zupełnie sama. Jakby coś nie wyszło…. Nie będziesz miała nikogo… Powiedziała cicho matka.
- Mamo, nie mów tak! Czemu miało by nie wyjść? Oburzyła się Alicja.
- Córko, my ci życzymy jak najlepiej, ale wiesz, życie płata różne figle…
Coś w sercu Alicji jakby pikło po słowach matki. Nie wiedziała co to za uczucie. Może nie uczucie, ale jakieś nie do końca przyjemne przeczucie… Ale szybko odepchnęła od siebie tą nieznaną dotąd myśl.
- Wszystko musi się przecież ułożyć. Już tyle przeszliśmy… Nie może być inaczej! Pomyślała.
- Mamo nie martw się. Odpowiedziała swej kochanej rodzicielce.
-Wiesz, że jestem silna. Z tyloma rzeczami dawałam sobie radę przez te ostatnie lata.
- Wiem Alu. Wiem. Życzę ci szczęścia. Naprawdę.
- Mamo, na kolację zaprosiłam też brata.
- Pawła? A on chciał przyjść? Przecież z nami nie rozmawia…
- Byłam u niego, zgodził się. Mamo tak mi zależy, żebyście nie zostali tu sami, jak mnie nie będzie. Przyjdziecie?
- … Tak Alu, przyjedziemy. Odpowiedziała mama niepewnie i cicho.
- Super! Cieszę się mamo. To czekam na was.

Ta kolacja była taka ważna. Alicja musiała wszystko sprytnie rozegrać, żeby doprowadzić do rodzinnej zgody. Udało się. Brat i rodzice padli siebie w końcu, ze łzami w oczach, w ramiona. Okazało się, że bardzo siebie potrzebowali, ale żadne nie potrafiło pierwsze wyciągnąć ręki na zgodę…
- No… to teraz mogę spokojnie wyjechać, pomyślała Alicja, porządkując pokój po kolacji….

Cdn…