Cukier. Czy naprawdę słodzi nasze życie?

fot. Ewa Kawalec

„Przez zdrowie rozumiem możność istnienia pełnym, dojrzałym, żywym, radosnym życiem, w ścisłym związku z tym, co kocham – ziemią i wszystkimi jej cudownościami”

Katharine Mansfield

Pierwszy post z serii – Czy naprawdę wiesz, co w siebie wrzucasz?

Jak pisałam wcześniej jakość naszego życia w dużej mierze zależy od tego, co wrzucamy w sobie. Czy aby na pewno? Zadajesz sobie to pytanie?

Jak często czułeś się lepiej po zjedzeniu czekoladki? Czy było tak, że z niewyjaśnionych bliżej powodów ciągnęło cię do czegoś słodkiego? Ile razy słyszałeś? – Zjedz coś słodkiego. To poprawi ci humor. Chandra? Jaka chandra, zjem tabliczkę czekolady i przejdzie. Tylko czy przechodziło? Czy może za jakiś czas potrzebowałeś kolejnego cukierka, kolejne ciasteczko, kolejnego wafeleczka? To przecież nic takiego, powiesz. Słodycze są dla ludzi. To tylko raz na jakiś czas… no tak, ale…

Co takiego się dzieje, że potrzebujemy słodyczy? Czy to nie jakiś zastępczy środek do uzyskania lepszego samopoczucia, choćby na chwilkę? Po coś nasz organizm do tego ciągnie. Widocznie tego potrzebujemy, powiesz. No tak, ale co z tego poczucia jest prawdziwe, a co powoduje, że wpływa to na nas destrukcyjnie?

Destrukcyjnie? Zapytasz. Przecież mi nic nie jest. Funkcjonuję normalnie. Tyle stresu wokół, że co w tym złego, że czasem pozwolę sobie na małe co nieco?

Tak, masz rację, odpowiem ci. Od czasu do czasu małe co nieco jeszcze nikogo nie zabiło. Ale czy zdajesz sobie sprawę, ile cukru zjadasz codziennie, nawet o tym nie wiedząc?

I nie mówię tu o ciasteczkach, ciastach, cukiereczkach i wielu innych tego typu frykasach. Mówię o cukrze ukrytym. Tak, ukrytym. Takim, o którym nikt nie mówi. A nikt nie mówi, bo ten „cichy” zabójca jest teraz wszędzie. I to w takich ilościach, że nasz organizm sobie zupełnie z nim nie radzi. Zastanawiałeś się kiedyś, skąd w dzisiejszych czasach tyle chorób cywilizacyjnych? Skąd epidemia cukrzyc, chorób tarczycy, nowotworów, nadciśnienia? Co nas do tego doprowadza? Chemia, powiesz. Tak, trochę racji w tym jest. Ale sama chemia jeszcze wojny nie czyni. Wszystko co pochłaniamy w pojedynkę prawdopodobnie nas nie zabije. Ale te wszystkie paskudztwa, które zjadamy, niestety wchłaniają się w stadzie. I to niestety obojętne już nie jest…

Więc dziś słów kilka o tym, jak taki cukier wpływa na nasze życie.

Tak dla porównania: jedna łyżeczka cukru to około 4 g. Sprawdźmy, ile więc tego cudownego specyfiku zjadamy z naszym pożywieniem.

Poniżej przedstawiam wam kilka etykiet, z produktów, które spożywany na co dzień. Zauważcie, że wszędzie podana jest zawartość składników w 100 g. A jak często zjadamy więcej niż 100 g jednorazowo.

Etykieta musli

Etykieta mleka

Etykieta jogurtu naturalnego 

Etykieta groszku ptysiowego

Etykieta makaronu

Etykieta jarzynki

Etykieta serka

Etykieta jogurtu smakowego

Etykieta gotowego sosu do spaghetti

Policzmy więc:

- 100 ml mleka (czyli niecałe pół szklanki) – 4,8 g, co daje 1,2 łyżeczki cukru

- 100 g jogurtu naturalnego (3/4 małego jogurtu) – 5,3 g, co daje 1,33 łyżeczki cukru

- 100 g groszku ptysiowego – 39 g, co daje 9,75 łyżeczki cukru

- 100 g makaronu – 74 g, co daje 18,5 łyżeczek cukru

- 100 g przyprawy z serii jarzynka – 16 g, co daje 4 łyżeczki cukru

- 100 g serka homogenizowanego – 13,9 g, co daje 3,48 łyżeczki cukru

- 100 g jogurtu smakowego – 13,8 g, co daje 3,45 łyżeczki cukru

- 100 g gotowego sosu do spaghetti – 18,6 g, co daje 4,65 łyżeczki cukru

- 100 g wafelka w polewie czekoladowej – 58,5 g, co daje 14,63 łyżeczki cukru

- 100 g musli – 66,2 g, co daje 16,55 łyżeczek cukru

Przy czym pamiętajmy, że cukier to nie tylko cukry złożone ale i proste. Jednak, gdy mamy ich w nadmiarze, organizm nie daje rady ich przetwarzać, niezależnie od ich złożoności.

Więc, załóżmy, że:

- na śniadanie wypiliśmy kakao i zjedliśmy mały jogurt owocowy – mamy 6 łyżeczek cukru

- na drugie śniadanie zjedliśmy mały jogurt naturalny – mamy około 2 łyżeczek cukru

- na obiad – 100 g makaronu, z gotowym sosem do spaghetti – mamy około 23,15 łyżeczek cukru

- na podwieczorek – wafelek czekoladowy – mamy około 7,32 łyżeczek cukru

- na kolację – musli z mlekiem – mamy około 10,78 łyżeczek cukru

Bilans dnia (bez cukrów spożywanych w napojach, owocach i warzywach): 49,25 łyżeczek cukru!!!

A tak naprawdę wiele się nie najedliśmy. Wydawałoby się w miarę „zdrowa dieta”. A jednak… Zdawaliście sobie z tego sprawę, ile cukru dziennie pochłaniacie?

Więc, co takiego cukier robi w naszym organizmie?

Jak zjadamy coś słodkiego, mamy poczucie, że poprawia nam się humor. To zasługa tego, że specyfik ten oddziałuje na nasz mózg, a dokładnie na ośrodek szczęścia w mózgu, który wydziela endorfiny. Jest to jednak działanie krótkotrwałe. Uczucie zadowolenia trwa około 45 minut. Po tym czasie potrzebujemy więcej cukru, by nadal czuć się dobrze.

Zauważcie, jak dużo ukrytego cukru jest w naszych codziennych posiłkach. Niestety, to działa na nas uzależniająco. Człowiek bardzo szybko przyzwyczaja się do słodkiego smaku, co powoduje, że niestety mało słodkie posiłki przestają nam smakować.

Gdy w diecie dostarczamy więc za dużo cukru, nasze organy nie radzą siebie z jego przetwarzaniem. Powoduje to otłuszczenie naszych organów wewnętrznych, z uwagi na to, że nasz organizm bardzo szybko zamienia nadmiar cukrów w tłuszcz. Często z tym nadmiarem nie radzi sobie chociażby wątroba. Gdy zjadamy w naszym pożywieniu zbyt dużo słodkich specyfików, nasz organizm dość szybko przybiera na wadze, mimo tego, że prowadzimy w miarę aktywny tryb życia. Z czasem, gdy następuje dalsze otłuszczenie organów wewnętrznych, mamy coraz mniej siły. Masz mózg wolniej pracuje, a całe ciało wchodzi w stan podwyższonych obrotów, by dać sobie radę z samym trawieniem. To zabiera bardzo dużą dawkę energii, którą potrzebujemy na codzienne funkcjonowanie. Więc co odczuwamy? Ciągłe zmęczenie, senność, rozdrażnienie, skoki nastroju, problemy z pamięcią, koncentracją uwagi (z uwagi na to, że cukier gwałtownie podnosi poziom energii, po czym następuje znów gwałtownie spadek, co prowadzi do rozchwiania układu nerwowego). Jak można się zatem dobrze czuć?

Często wówczas, gdy czujemy się źle, by sobie poprawić humor, niestety sięgamy po kolejną dawkę cukru, i koło się zamyka.

Gdy organizm bazuje na skokach cukru, powodujących problemy z metabolizmem składników odżywczych zaczynamy w konsekwencji mieć problemy ze zdrowiem. Których nie łączymy z tym, co zjadamy. No i zobaczcie. Niby w miarę zdrowy tryb życia. Niby w miarę uważamy na to, co jemy. Eliminujemy tłuszcze. Przechodzimy na coraz to nowe „super diety”, a zapominamy o tak wielkim znaczeniu nadmiaru cukru w naszych organizmach.

A potem dziwimy się, że dopadają nas coraz to nowe wariacie zdrowotne, uniemożliwiające nasze codzienny funkcjonowanie.

Co zatem robić? Zwracajmy uwagę na etykiety kupowanych produktów. Ograniczajmy cukier, gdzie tylko się da. Uważajmy na produkty „light”. One wcale, wbrew pozorom nie powodują utraty kilogramów!!!

Jesteśmy tym, co jemy. Pamiętajmy o tym. Bez energii nikt z nas nie dojdzie do upragnionego sukcesu. Zadbajmy o siebie, o swój organizm, a on odwdzięczy nam się za to bardzo szybko.

Dla wszystkich, którzy chcieliby więcej wiedzieć na temat cukru polecam film „Cały ten cukier”. (link do filmu: https://www.youtube.com/watch?v=GyvWzG_NRBM)

Naprawdę warto go obejrzeć.

O hamulcach słów kilka

fot. Ewa Kawalec

„Nie mów, że nie warto walczyć, kiedy nawet nie spróbowałeś. Lepiej mieć satysfakcję z podjęcia małego kroku, niż żałować całe życie, że nic się nie zrobiło.”

www.cytaty.pl

            Pewnie zastanawiacie się co skłoniło mnie do tego, że nagle zaczęłam pisać o zdrowiu. Niesamowite, ale dopiero niedawno tak naprawdę odkryłam, że zdrowie (a właściwie jego brak) to poważny hamulec na drodze do naszego rozwoju. Niby mamy pomysły, niby chcemy coś osiągnąć, a nagle się okazuje, że nie dajemy rady zwykłym codziennym obowiązkom, nie myśląc o tym, by dać z siebie więcej i zawalczyć o swoje marzenia…

No właśnie, i to chyba jest sedno wszystkiego…

Jak w końcu zaczęłam sam lepiej się czuć, zaczęłam się sama zastanawiać, dlaczego wcześniej nie dbałam o to, co się ze mną dzieje. Może złe słowo, nie: „nie dbałam”, ciągle szukałam, ciągle próbowałam coś zmienić, ale okazywało się , że nie tam gdzie trzeba i nie tak, jak trzeba…

Jak w końcu odkryłam, gdzie leży sedno, poczułam nieodpartą chęć podzielenia się z wami tymi odkryciami.

Okazuje się, że to jak czujemy się fizycznie szalenie mocno wpływa na to, co odczuwamy psychicznie. Tak teraz wszyscy biją na alarm: „Co czwarty człowiek ma mniejsze lub większe problemy z psychiką”, „Świat wariuje, ludzie tego nie wytrzymują”, „Za duże tempo życia, nie wytrzymujemy tej gonitwy”. No tak, to wszystko prawda. Ale niestety mało kto zdaje sobie sprawę z tego, że jakość naszego życia zależy od tego, co sami sobie do organizmu wpakujemy. No właśnie, dosłownie  - wpakujemy!

Nie jest to proste, by wyłapać, co tak naprawdę robimy nie tak, zwłaszcza jeśli mamy poczucie, że wiedziemy mniej lub bardziej zdrowy tryb życia. W miarę dobrze się odżywiamy, to znaczy w naszym mniemaniu dobrze np. nie pijemy napojów gazowanych, ćwiczymy od czasu do czasu, uważamy na to co jemy. Więc gdzie leży przyczyna naszego spadku aktywności? Zagadka nie?

Do tej pory często sobie powtarzałam – codziennie ćwiczę intensywnie, biorę stado leków, jestem słaba, więc: NIE BĘDĘ SIĘ GŁODZIĆ!!!

Takie myślenie powodowało, że nie szukałam przyczyn w jedzeniu i piciu. Ale niestety stawało się tak, że mimo tego, że dawałam z siebie coraz więcej, moje siły gdzieś odlatywały. Zupełnie jak jakieś ptaszyska do ciepłych krajów. Problem był jednak w tym, że za żadne skarby, z tych ciepłych krajów wracać nie chciały.

Poczucia walenia głową w mur zaczynało mi towarzyszyć coraz częściej. Im więcej energii wkładałam w to, by coś zmienić, tym bardziej się zniechęcałam, gdy żadnych efektów tej harówy miesiącami widać nie było. Działo się wręcz przeciwnie, wszystko coraz bardziej zaczynało szaleć. „Im więcej ciebie, tym mniej, bardziej to czuję, niż wiem…” jak śpiewała Natalia Kukulska.

No i pewnego dnia stało się. Jedna myśl wywróciła do góry nogami całe moje wcześniejsze życie. Tak to czasem jest, że do najprostszych rzeczy najtrudniej dojść. Najciemniej po latarnią, jak to mówią… ech…

Jedna myśl, którą wdrożyłam w życie, po wielu innych „cudownych specyfikach” zaczęła w końcu działać. Zaczęłam nieco tracić na wadze. W końcu! Po wielu miesiącach codziennego wylewania potu. W przeciągu dwóch tygodni, zaczęło coś się zmieniać… Wydaje mi się, pomyślałam. Pewnie jakieś kolejne złudzenie. Zapewne to nerwy (gdyż życie nie oszczędza mi ostatnio przeróżnych niespodzianek), wytłumaczyłam sobie szybko. Ale moje samopoczucie zaczynało z dnia na dzień się poprawiać.

Zaczęłam zadawać sobie pytanie, co takiego się dzieje, co właściwie zaczęło mi pomagać? I jakiś szczęśliwy traf sprawił, że moja dawna przyjaciółka zaprosiła mnie na spotkanie o zdrowiu. Jakie było moje zdziwienie, jak tam nagle zaczęli mówić…. o raju… o mnie. To znaczy, ja tak się czułam, jakby o mnie mówili. Wszystkie wariacje zdrowotne, które dopadały mnie latami zaczęły w końcu mieć spójne wytłumaczenie. Zaczęłam rozumieć, dlaczego ostatnimi dniami moje samopoczucie się znacznie poprawiło (mimo tego, że trudności życiowe mnie nie opuszczały).

I dotarło do mnie jedno: mianowicie to, dlaczego do tej pory nie dostrzegałam tak prostych rozwiązań. Dlaczego nie podejmowałam do końca wyzwań, dlaczego wszystko w zakresie zdrowia robiłam połowicznie.  

Brakowało mi po prostu wiedzy. Ale wiedzy specyficznej, dotyczącej tego, co mojemu organizmowi robi to, co w niego ładuję. Wszystkie wykłady, plany treningowe, które wcześniej oglądałam, wszystkie artykuły i książki, które przewertowałam mówiły: Nie rób tego! Rób to! Mówiły o efektach w przyszłości, które dla mnie wydawały się nieosiągalne. Mówiły o tym, co działo się w przeszłości, co mogło mnie doprowadzić do tego lub tamtego. Ale po pierwsze, wszystko to, co inni próbowali twierdzić to było „na być może”, a ja miałam poczucie, że mojej przeszłości i tak zmienić nie mogę. To co się stało, to się stało, mleko się wylało. Jestem tu i teraz i zupełnie nie wiem, co mam dalej robić.

Dodatkowo, przy analizowaniu domniemanych przyczyn, nikt właściwie dokładnie nie mówił, co to wszystko nadal robi mnie. Mnie jako mnie, a nie mnie jako części jakiegoś tłumu. Ja wszyscy nie jestem!!!

No i miałam latami poczucie, że nikt nie zajmuje się moim zdrowiem tu i teraz. Gdy było źle, pojawiało niecoś w stylu gaszenia pożaru, który po jakimś czasie rozpalał się na nowo…

Nie było „lepiej zapobiegać niż leczyć”?

Ale szukałam dalej. Nie podając się, grzebałam za czymś dla siebie. Za czymś co w końcu zadziała…

No i… na pewnym, niezwykle ciekawym spotkaniu na temat zdrowia, wszystko zaczęło się nagle układać jak jakieś kawałki puzzli, w piękną, kolorową układankę.

Tak czasem niewiele trzeba by zmienić swoje życie o 180 stopni. To niesamowite. Okazało się, że wcale nie trzeba się głodzić, wszystkiego sobie odmawiać, tylko zadbać o jakość. Jakość tego, co w siebie wrzucamy, jakość wody, którą pijemy (to przede wszystkim) i jakość wypoczynku. Wszystko pięknie się ze sobą łączy.

Zdrowie zdominuje wszystko. Bez tego nie ma normalnego funkcjonowania. Szwankuje każdy aspekt naszego życia.

Człowiek jest jak stół, ma cztery nogi, które nazywają się rozmowa, rozwój, rozrywka i robota. Wszystkie te nogi potrzebują energii do tego, by istnieć. Wszystkie są jednakowo ważne. Bez jednej nogi, stół już nie da rady stabilnie stać. Gdy wątpliwej jakości są wszystkie, zaczynają się poważne kłopoty. Z takiego wybrakowanego stołu nikt nie chce korzystać. A sam stół powoli zmierza ku zagładzie.

Więc zobaczcie, jak ważne jest zdrowie… jak ważna jest jakość…

Ale o tym niebawem….

Cudowne źródło życia…

fot. Ewa Kawalec

„Nic się nie dzieje przypadkowo. Zawsze jest jakaś przyczyna i konieczność.”

Platon

            Zastanawialiście się kiedyś, dzięki czemu my tak właściwie żyjemy? Co tak naprawdę jest naszym źródłem witalności i całego życia? Dlaczego tak się dzieje, że często zaniemagamy, tracimy, siły i wszelką energię? Czego tak naprawdę nam brakuje? Zastanawialiście się po prostu nad znaczeniem wody dla naszego organizmu?

Woda, wydawałoby się nic takiego. Zwykły niewiele znaczący płyn. Ale czy na pewno? Co się z nami dzieje, gdy tej wody brakuje? Co wyprawia nasz organizm, gdy jej zabraknie?

Po co nam właściwie woda, zapytacie. Wprawdzie mówią, że powinniśmy ją pić, ale dlaczego? A jak już , to właściwie ile? I czy woda a woda to jakaś różnica? Tak wiele różnych butelek i buteleczek tego specyfiku jest na półkach każdego sklepu…

No właśnie… woda i my… Co za tajemnica się za tym kryje?

            Nasz organizm w siedemdziesięciu procentach składa się z wody. W siedemdziesięciu!!!! A zdarzyło Ci się kiedyś, Drogi czytelniku, żeby ktoś, kto zajmuje się Twoim zdrowiem, zapytał o Twoją wodę? Jeśli tak, to z całego serca Ci zazdroszczę, bo mnie do tej pory nigdy wcześniej to się nie zdarzyło. A okazało się, że to właśnie ona, a właściwie jej ogromny niedobór zaprowadził mnie prawie na skraj przepaści… No więc właśnie, co to za tajemnicza moc?

Bez wody nie ma życia. Każda komórka na ziemi jej potrzebuje. Jest ona niezbędna zarówno do odżywiania naszego organizmu, transportuje ważne dla nas mikroelementy, składniki odżywcze, jest ważnym składnikiem krwi i każdej innej komórki naszego ciała. Ale również służy do usuwania toksyn, zanieczyszczeń i wszelkich innych odpadów z naszych organizmów. By wszystko działało jak trzeba, codziennie musimy uzupełniać jej niedobór. To niezwykle istotne.

Wiedzieliście, że codziennie podczas zaledwie samego oddychania wydalamy pół litra wody? Układ moczowy wyrzuca kolejne półtorej litra. A pół litra wydalamy z potem. Jaki mamy bilans na koniec dnia? Dwa i pół litra mniej… Dwa i pół litra!!!

Ile z tego uzupełniamy?

Ile tej wody wypijamy?

Mam tu na myśli wodę, nie płyny, typu zupki, soczki, herbatki, kawki i tego typu rzeczy. Nasz organizm potrzebuje wody, nie dziwnych płynów, na których przerobienie musi dodatkowo wydatkować energię. Więc jak to jest takie ważne, dlaczego jej nie pijemy? Co takiego się dzieje, że nie dostrzegamy tej potrzeby? Bo jakoś żyjemy? Bo jakoś sobie radzimy? Właśnie!!! „Jakoś!!!” Ale jak to „jakoś” na nas wpływa? Jak często narzekaliście na bóle głowy? Jak często skarżyliście się na problemy z koncentracją, sennością, ciągłym zmęczeniem? Jak często borykaliście  się z dziwnymi alergiami? Jak często bolały was stawy? Jak często poszczególne ograny waszych ciał odmawiały posłuszeństwa?

Jak często odczuwacie to, że z każdym kolejnym rokiem waszego życia czujecie się coraz gorzej? Czy musi tak być? Jak myślicie?

Ja wam powiem…, że wcale nie. To czy tak będzie gorzej, czy też nie, zależy tylko od was. Od wyborów, których dokonujecie sami, na co dzień.

A więc dlaczego woda? Woda, bo nasz organizm bez niej nie przetrwa. Każdy organ naszego ciała musi ją mieć. Najwięcej wody potrzebuje nasz mózg. Kolejne organy, które nie funkcjonują bez wody, to serce wątroba i płuca. Gdy jej nie ma i wystarczającej ilości, nasz organizm uzupełnia jej niedobór zabierając ją z np. z krwi, bo tam jest jej najwięcej.

Co się dzieje, gdy w krwi brakuje nam wody?

A no gęstnieje… A jak krew gęstnieje, to nie daje rady przepływać przez wszystkie małe naczynia. Jak nie daje rady swobodnie poruszać się w układzie krwionośnym, wzrasta nam ciśnienie krwi. Jak przewlekle wzrasta ciśnienie, to lądujemy u lekarza i dostajemy tabletki…

Co się dzieje dalej? Jak nie da się już wyciągnąć wody z krwi, organizm wyciąga ją z jelit. Wiele z jelita grubego. I taka, bardzo wątpliwej jakości, pływa po całym naszym organizmie. Dodatkowo jelita, mając niedobór wody, nie są w stanie pracować tak, jak należy. Co się dzieje wtedy? Ano mamy bóle brzucha, problemy z zaparciami itp.

Jak więc tu dobrze się czuć? Czy jest to możliwe? Czy graniczy właściwie z cudem?

Jak myślicie? No właśnie…

Dlaczego nie pijemy wody…? Kiedyś czytałam wypowiedź Ewy Chodakowskiej, która na swoim profilu na portalu społecznościowym napisała: „To zabawne, że wypicie dwóch litrów wody dziennie wydaje się być nierealne, za to wypicie trzech litrów wina w jeden wieczór nie sprawia żadnych problemów.” Taki malutki paradoks, nie sądzisz?

Czy jakość wody też ma znaczenie?

Wydawałoby się, niekoniecznie? Ale czy na pewno? Zastanawialiście się ile wody w wodzie mają wszystkie wody mineralne? Ile tam jest zanieczyszczeń, a ile minerałów potrzebnych nam do życia?

Mylisz sobie: nie lubię wody, wybiorę więc smakową, przecież tam, na etykiecie też pisze, że to właściwie woda. Sprawdzałeś kiedykolwiek ile taki płyn ma chociażby cukru? No właśnie cukru. Czy nasze komórki potrzebują dodatkowego, ukrytego cukru? A zastanawiałeś się kiedyś, jakie ph ma woda smakowa? Dlaczego ph? Ph, bo nasz organizm funkcjonuje w środowisku zasadowym. Czy zawsze woda mineralna jest zasadowa? Niestety nie. Nie posiada też odpowiedniej ilości minerałów, bo w procesie przetwarzania i butelkowania często je traci.

Więc czy jest jakaś alternatywa? Czy można mieć wodę, która zapewni nam odpowiednie nawodnienie? Powiem Wam, że jest to możliwe. Taka woda istnieje! Ważne tylko, by wiedzieć, gdzie jej szukać.

Gdy czujecie, że jest to dla was ważne, gdy będziecie zainteresowani zgłębieniem tego tematu, serdecznie zapraszam do kontaktu.

Co nas zatrzymuje w drodze do sukcesu?

fot. Ewa Kawalec

„Co jest najśmieszniejsze w ludziach: 

Zawsze myślą na odwrót: spieszy im się do dorosłości, a potem wzdychają za utraconym dzieciństwem. Tracą zdrowie by zdobyć pieniądze, potem tracą pieniądze by odzyskać zdrowie. Z troską myślą o przyszłości, zapominając o chwili obecnej i w ten sposób nie przeżywają ani teraźniejszości ani przyszłości. Żyją jakby nigdy nie mieli umrzeć, a umierają, jakby nigdy nie żyli.”

Paulo Coelho

Ile razy myśleliście o tym, by zatrzymać pęd życia. Stanąć na chwilę i pomyśleć, co dalej. Gdy czuliście, że coś mówiło: „Nie tędy, mój drogi. Stój! Rozejrzyj się wokoło i może… zmień kierunek.” Co rodziło się wtedy w głowie?

- Co ty gadasz głosie? Jak mam stanąć, gdy tyle rzeczy jest do zrobienia!

- Muszę z czegoś żyć.

- Muszę utrzymać siebie i swoich bliskich.

- Zmień kierunek? Wolne żarty. Przecież już teraz, na to co robię nie mam już sił.

Jak często wstawaliście rano z potwornym bólem głowy i bólem istnienia. Jak często noc była bardziej męcząca niż dzień. Wstawaliście i na dzień dobry wszystko bolało. Ciało, życie, nasze puste cele. Energia już o poranku była na poziomie depresji, a trzeba było wstać, by walczyć dalej, by mieć co do garnka włożyć.

Jak często mieliście poczucie, że wasze życie traci sens, bo nie macie sił witalnych, by sprostać nawet codzienności, a co dopiero myśleć o zmianach!

- Przecież i tak nie dam rady!

Myślenie siadało, twórczość spadała, a aktywność z dnia na dzień stawała się mniejsza.

Czy kiedykolwiek stało się tak, że nagle zaczynaliście chorować. Z waszym ciałem działo się coś dziwnego. Niby zwykłe przeziębienie, a leżeliście plackiem dwa tygodnie. Dostaliście leki, a zamiast pomagać, czuliście się coraz gorzej. A za kilka tygodni, kiedy niby pozornie stawaliście na nogi, byliście tak słabi, że nic się nie chciało. Każdy krok sprawiał ból. Czuliście każdy mięsieniek, każdą komórkę swego ciała, która mówiła: Siedź, nie ruszaj się! Lepiej się połóż, bo i tak już nie masz na nic energii!

Zaczynaliście się bać, nie wiedzieliście, co się z wami dzieje. Ciało wyprawiało coraz to większe wariacje. Jakieś dziwne bóle głowy, problemy z serduchem i oddychaniem, bóle mięśni, dziwne wysypki, przybieranie na wadze (nie wiadomo z jakiego powodu...).

Brakowało wam sił na normalne, codzienne funkcjonowanie. Problemy ze snem i porannym wstawaniem. Totalne wyczerpanie… Stres, myśleliście… Wiek pewnie swoje robi… Ale trzeba się jakoś ratować…

Jak często trafialiście wówczas do lekarza, który was zbadał i rozkładał ręce.

- Nie wiem, co pani jest. Wszystkie badania prawie w porządku. Drobne odchylenia, ale kto by się takimi zmianami przejmował. Wyspać się i przestać się stresować.

A może inaczej, trafiliście do lekarza, a on stwierdził po prostu:

- Czego pan oczekuje, w tym wieku przecież już tak jest. Musi boleć.

Albo… dostawaliście po prostu kolejną tabletkę na dzień dobry, bez żadnych badań, ze stwierdzeniem: „może pomoże” lub „powinno pomóc”.

Wychodziliście za drzwi i myśleliście:

- Cholera! Przecież ja mam dopiero trzydzieści kilka lat! A czuję się gorzej niż moja własna babcia, która szczęśliwa biega po podwórku… Co ze mną jest nie tak?

No i zaczynaliście szukać. I co dowiadywaliście się?

- Teraz wszyscy są słabi. Takie pokolenie. Wszędzie jest chemia. Nic się nie da z tym zrobić. Może spróbuj się zdrowo odżywiać i więcej się ruszać.

I co? Próbowaliście to zmienić? W sklepach teraz tak wiele produktów „Light”, soków owocowych, przetworów z warzyw, super suplementów i witaminek na kilka złotych.  Watro spróbować, nie? Czemu nie, przecież nic nie tracę. Tylko… zamiast lepiej się czuć, tyliście dalej, aktywność jak była mała, tak była, a coraz to nowe wysypki nawiedzały was jak szalone. I znów kolejna choroba, tym razem mocniej przechodzona. Kolejny antybiotyk. Nie działa… Dostajecie kolejny. Dalej to samo. W końcu stawało na jakiejś końskiej dawce, która niby pomogła.

Ale, po jakimś czasie, nagle jakieś dziwne objawy… Dziwna flegma w ustach, poranny kaszel, nieustanny katar, zwłaszcza, jak napiliście się lub zjedliście coś ciepłego. Kolejna dziwna wysypka. Zaczynały się robić jakieś rany w nosie, pękały paznokcie, wypadały włosy.

I jak tu myśleć o własnym rozwoju?

Zaczynały przychodzić czarne myśli…

- Ja się do niczego nie nadaję.

- Na nic nie mam sił.

- Jak w tym wieku ma tak być, to co będzie za parę lat?

- Po co się rozwijać dalej, jak muszę teraz myśleć, jak znaleźć fundusze na kolejnego lekarza i kolejne „super specyfiki”. Musze mieć stałą pracę. Jakoś wytrzymam. Jakoś przepracuję te osiem godzin, a potem wrócę do domu i się położę… Żeby tylko była taka możliwość… Nie zawsze była… Coraz częściej pojawiało się podenerwowanie, wszystko wokół wkurzało.

I tak funkcjonowaliście, bez większego sensu, bez planów na przyszłość, bez żadnych rozrywek (bo o tym, by wyjść z domu, zwyczajnie nie chciało się wam nawet myśleć).

Zastanawialiście się kiedyś, dlaczego tak się dzieje? Czy można to zmienić? Czy jest możliwe, by znów stanąć na nogi i odzyskać siły? Siły, a tym samym wiarę w życie? Pozbyć się czarnych myśli, strachu przed nieznanym i zacząć znowu żyć?

Tak!!! To jest możliwe! Wszystko może się stać. Dużo da się naprawić, tylko trzeba wiedzieć jak… I nie jest to o dziwo żadna magia.

Ale o tym będzie niebawem…

Kilka słów o tym, jak to w życiu nie ma przypadków…

fot. Ewa Kawalec

Dziś po raz pierwszy dogłębnie sama o sobie, w pierwszej osobie, inaczej już dotychczas…

„Celem nie jest bycie lepszym od kogoś innego, lecz bycie lepszym od tego, kim samemu było się wcześniej.”

Dalajlama

            Ostatnio mam wrażenie, że dzieją się wokół mnie niesamowite rzeczy. Wszystko dzieje się po coś…

Coś, co kiedyś było w głowie, miało jakiś obrany w myślach kształt, nagle zaczęło się dziać. Może nie dokładnie w takim samym kształcie, ale z ludźmi, którzy we wcześniejszych planach byli w głowie i z rzeczami, które ciągnęły, już dużo wcześniej, ale nie zdawałam sobie z tego sprawy…. Ach… ale do rzeczy.

            Bardzo kręcą mnie ludzie z pasją. Zawsze, jak jakiś cholernie mocny magnes, przyciągało mnie do osób, którzy nie byli tłumem. Mieli w sobie „to coś”. Swoje zdanie, swoją misję, swoją piękną twórczość, ogromną wiedzę i miłość do drugiego człowieka. Zawsze chciałam znaleźć jakieś miejsce obok nich. Zbliżyć się choćby na chwilę i zarazić się ich cudną energią. Nie zawsze łatwą. Ale jakoś tak zawsze wychodziło, że moja skóra wyczuwała ciekawe osobistości, nawet jeśli te osobistości głęboko swe piękno chowali. Chowali, bądź nie dostrzegali, bądź nie wierzyli, że mają w sobie „to coś”.

Marzyłam, by kiedyś połączyć siły, stanąć w zwartym szeregu i zacząć zmieniać świat. Zawsze jednak stało coś na przeszkodzie. Czułam, że stoję w miejscu, walę głową w mur i od tego walenia mam co najwyżej tylko guzy na głowie. Ale coś mi w środku mówiło: „Tak trzeba. Jak pomożesz choć jednej osobie zmienić myślenie, to jesteś już o jeden kroczek do przodu. Zawsze to jedna osoba więcej, która uwierzyła w siebie i zaczęła sama zmieniać świat wokół siebie.”

Zawsze marzyła mi się praca, która da mi satysfakcję i poczucie, że to, co robię, ma sens. Że ma sens dla mnie, a przy okazji pomaga innym. Nieraz słuchałam trudnych życiowych ludzkich historii i starałam się przekazać innym dobrą energię, żeby... po prostu mieli siłę do walki…

Ale…

Zawsze musi być jakieś ale, prawda? Niesamowite…

Im więcej ludzi poznawałam, im więcej pracowałam, im więcej dawałam z siebie, tym bardziej czułam się eksploatowana.

Mimo sensu, mimo misji, mimo tego, że czułam, że tak trzeba, traciłam energię… Najpierw energię, a potem cała zaczęłam sromotnie zdrowotnie padać.

Zastanawiałam się: Dlaczego? Czemu ja? Po co to wszystko? Czy to ma sens? Czemu mam innym dawać wiele, tracąc siebie?

I okazało się kolejny raz, że nic nie dzieje się bez przyczyny. Wszystko jest po coś. Spotykani ludzie, nasze wewnętrzne, życiowe trudności, też wiele uczą. Do tego, nic w przyrodzie nie ginie…

Moje zdrowie i to, co do tej pory do was pisałam połączyło się w jedną całość. Stare znajomości dziwnym trafem odżyły. Nie dość, że one odżyły to, to samo stało się nagle ze mną… ech…

Mając sypiące się zdrowie, nagle się okazało, że zaczęłam szukać. Szukać czegoś, co da mi poczucie sensu, co da mi poczucie, że nawet jak kiedyś sama nie dam rady, to może uda mi się coś przekazać innym. Dodatkowo, szperałam, szusowałam po necie, słuchałam różnych mądrych ludzi, by znaleźć pomoc dla samej siebie, bo nic normalnego już mi nie pomagało.

I co się stało? Poszukiwania dały rezultat. Nie od razu. Nie z wielką pompą. Ale efekt po czasie. Wszystko, co do tej pory czyniłam, doprowadziło mnie do tego miejsca, w którym jestem teraz. Wiele „przypadków”, wiele pozornie niepołączonych ze sobą spraw, skierowało mnie na inną drogę. Drogę innego myślenia, drogę poszukiwania, na nowe wyzwania. Udało mi się w sobie odkryć to, co naprawdę kocham robić. Udało mi się znaleźć odpowiedź na pytanie: Dlaczego tak wiele energii zgubiłam po drodze i dlaczego tak się stało? Dlaczego to, że nie posiadałam długi czas tej energii, przełożyło się na moje zdrowie? Co to ze mną zrobiło?

Dzięki temu wszystkiemu w końcu poznałam sama siebie. Odkryłam, że codzienne poszukiwanie i uczenie się nowych rzeczy bardzo otwiera, że ludzie wokół mnie są po coś. Że każdy z nich czegoś mnie uczy i do czegoś prowadzi. Choć często, w danym momencie, w ogóle nie zdawałam sobie z tego sprawy. Wartością dodaną stało się to, że w końcu spojrzałam na siebie przez pryzmat swojego własnego zdrowia, które było w opłakanym stanie. I okazało się, że to był początek nowej drogi… Jak się zamykają drzwi, zawsze otwiera się jakieś okno hihi. Tak często już o tym pisałam. Ciągle ten cytat mam w głowie i ciągle to się dzieje w moim życiu.

Czuję się, jakbym nagle wjechała w jakiś nieznany zakręt, jakiejś tajemniczej ścieżki, która jeszcze nie wiem gdzie mnie doprowadzi. Od jakiegoś czasu czułam, że coś się szykuje…

Może wczorajszy dzień sprawi, że moje myślenie pójdzie w dotychczas mi nieznanym kierunku. Wiem jedno, odżywam, mam w głowie znów tysiące pomysłów i podejmuję dalsze wyzwania.

Wszechświecie uważaj, nadchodzę… z nową siłą i energią, więc może być ciekawie.

Jak ja kocham poznawać!!!

Jak to nasza podświadomość czyni nasze życie magicznym

fot. Ewa Kawalec

„Przyciągamy to, czym sami promieniujemy na świat. Trudni ludzie wciąż spotykają same trudne przypadki, pogodni natomiast cieszą się stale dobrym towarzystwem, nawet jeśli go nie szukają.”

Lama Ole Nydahl

             Czy zastanawiałeś się kiedykolwiek nad swoim wnętrzem i myślami? Nad tym, co jest motorem twojego działania? Nad tym, jak postrzegasz siebie i otaczający cię świat?

Oto jest magia twojej podświadomości.

Nie wiesz, nie planujesz, a to się dzieje…

Jak często miewasz poczucie, że życie kolejny raz szykuje ci prezent? Czujesz, że coś się święci. Mówi ci o tym każdy włos na twojej skórze, a ty nie masz pojęcia co się wokół ciebie dzieje. Każda doba to nowa niespodzianka. Nie jesteś w stanie nic zaplanować, bo nie wiesz, co przyniesie ci kolejny dzień. Niesamowite…

Ale…

Życie przynosi ci to, co sam masz w głowie…

Ciemna i jasna strona mocy.

Wszechświat jest niepojęty.

Czy doświadczyłeś kiedyś tego, że nagle przychodzi ci ktoś na myśl. Ktoś, z kim nie rozmawiałeś wiele lat. I nagle…. ten ktoś dzwoni lub mailuje, bo właśnie przypomniał sobie o twoim istnieniu. Nie wiedząc czemu, poczuł chęć porozmawiać, odnowić znajomość, poczuć cię blisko siebie po latach. I rozmawiacie, jak starzy dobrzy kumple, nie zważając na upływ czasu. Jakbyście widzieli się zaledwie wczoraj. I tworzą się z tego piękne rzeczy…

Dobro i dobre myśli przyciągają szczęście. Nawet jak tego świadomie, w danym czasie nie pragniesz. Przyciąga to dobrych, znanych i nieznanych ludzi, którzy sami do ciebie przychodzą. Nieproszeni, bo właśnie poczuli taką potrzebę. Bo twoja podświadomość jakimś cudem ich wezwała do ciebie, byście razem tworzyli lepsze jutro. Lepsze jutro nie zawsze usłane płatkami róż. Czasami nowe, trudne, wyboiste, ale za to niesamowicie ciekawe, otwierające i rozwojowe.

Zamykają się drzwi, coś się kończy... i nagle… okazuje się że ten niby koniec to początek czegoś nowego, jeszcze piękniejszego niż to co było.

Ale działa to i w drugą stronę. Jeśli ciągle jesteś znudzony, nieszczęśliwy, wściekły, niespełniony, tak programujesz swoje życie. Gdy myślisz, że świat dla ciebie jest czarny, to w taki sam sposób on się tobie objawia, w każdym jego aspekcie. Przez czarne okulary trudno zobaczyć słońce. Trudno zobaczyć twój wewnętrzny blask. Czarne barwy zniekształcają, tłamszą, niszczą twoje wnętrze. Starasz się wówczas za wszelką cenę być na zewnątrz taki piękny. Zakładasz kolejne upiększające maski. Starasz się być „na pozór”. Na pozór szczęśliwy, na pozór dumny, na pozór zakochany, na pozór zadowolony z życia, na pozór spełniony.

Tylko czy to daleko cię zaprowadzi?

Maski z czasem się zużywają. Wewnętrzne światło trwa, ale tak przygaszone, że ledwo go widać. Pod maską, ściśnięte, cierpi i czeka, byś w końcu je zobaczył, zaakceptował i pozwolił mu rozbłysnąć.

Prosi… wypuść mnie… krzycz, maluj, pisz, fotografuj, graj, śpiewaj, twórz. Ja jestem! Nie więź mnie dłużej! Umieram w tej klatce ciężkich emocji!

Czy słyszysz ten głos? Dopuszczasz tą myśl, że on tam w środku ciebie jest? Czy lepiej ci udawać, że go nie widzisz. I zatapiasz się w nicości…

Gdzie teraz jesteś? Co wybierzesz? W którym kierunku pójdziesz? Z tłumem, wyznając to, co każą ci inni? Czy wybierzesz swoją drogę? Taką, którą nie idzie nikt. Lecz która prowadzi tam, gdzie nikt inny jeszcze nie doszedł. Pozwól podświadomości jednoczyć się z Wszechświatem. Wysyłaj dobre myśli, one do ciebie wrócą. Żyj pełnią życia, nie rezygnuj ze swoich marzeń, pozwól światłu rozbłysnąć, a w którymś momencie osiągniesz swój cel.

Piękni ludzie: Ewunie, Basie, Anie, Łukasze, Marciny, Jarusie, Grzegorze, Bożenki, Laury, Karole…i wszyscy inni wspaniali, których poznałam. Jak się cieszę że spotkałam Was na mojej drodze. Dziękuję, że jesteście. Każdy z was to inna piękna historia. Pełna bólu, cierpienia, drogi i słońca. Pełna wiary w lepsze jutro. Wszechświat was łączy w piękny, tajemniczy, nieprzenikniony i do końca nieznany nieboskłon. Nieboskłon dobrej energii.

Magiczne to życie… ech…

Nigdy nie wiesz….

fot. Ewa Kawalec

 Dokąd zmierzasz człowiecze?

Jaka Twoja droga?

Wyboista i kręta, pełna kamieni i pułapek?

Droga wstecz…

Jak ją dobrze znasz.

Każdy kamień, każde potknięcie, każdą ranę…

Boli…

Betonowa ściana z tysiącem wgłębień od pięści,

Ociekająca nutą Twojej krwi,

Przejmuje Twój ból…

Ból istnienia, źle Ci z nim, ale go znasz.

Znasz go więc jest twój.

Nie chcesz go zmieniać.

Nie chcesz zobaczyć innej strony.

Stoisz na rozdrożu życia.

Stoisz i nie wiesz gdzie pójść.

Przeszłość jest znana.

Lecz co nowego tam spotkasz?

Wszystko tam znasz.

Droga kręta, wyboista, oblana cierpieniem, ale przecież Twoja.

Jak nic innego na świecie.

Nikt przecież ci tego nie zabierze.

Ale czy to jest to, o czym marzysz?

Czy to naprawdę twa droga?

Wiem… nowa to strach.

Nowa to inne życie.

Pójdziesz tam, nie wiesz co cię spotka.

Pójdziesz tam, spotkasz inne życie.

Czy jesteś na to gotowy?

Stoisz na rozdrożu, obdarty ze skorupy.

Nagi, zalękniony, bezbronny…

Teraz mnie skrzywdzą, nie potrafię się bronić…

Cofnę się, tam bezpieczniej.

Nie chcę się bać bardziej.

Skorupa mi pękła, muszę ją załatać.

Gdzie mój kokon, gdzie moje pęta…

Tam wiedziałem, co mam robić!!!

Pomocy, Wszechświecie!!!

Nie chcę wybierać. Lepiej ucieknę, niech ktoś pójdzie za mnie.

Ja nie dam rady, nie mogę.

Światło dobija, odczucia dławią, gdzie moje miejsce, gdzie jestem ja?

Samotny, zamknięty, z poczuciem niezrozumienia.

Czy z tego wyjdę, czy mam na to siły?

Pomocy, Wszechświecie!!!

Rozdarty między wyborami, zatracony w nicości, stoję na rozdrożu…

Obudź się Polsko!!!

fot. Ewa Kawalec

„Potrafimy wytrzymać prawie każdy ból, jeśli możemy żywić nadzieję, że przeminie. Lecz kiedy jesteśmy przekonani, że nie przeminie nigdy, staje się nie do wytrzymania.”

Lucy Maud Montgomery

            Jak obserwuję to wszystko, co dzieje się teraz w naszym kraju, popadam w panikę! Ludzie!!!! Czas się w końcu obudzić i popatrzeć na to wszystko, co wam wpierają! Otwórzcie oczy ludzie!

Nasz kraj, stał się miejscem, w którym w imię Boga, dzieli się społeczeństwo. Gdzie nie daje się nawet płomyka nadziei na lepsze jutro ludziom, którzy bardzo tego potrzebują! Gdzie łamie się prawa kobiet! Gdzie kobieta jest sprowadzana do roli inkubatora i nic więcej. Inkubatora, który jak tylko się zepsuje, jest wyrzucany na śmietnik, bo „nie był w stanie właściwie zająć się swoją zawartością”!

Zastanawiam się jaki jest tego cel? Niech kobieta rodzi i umiera, albo zamkniemy ją w więzieniu, bo nie dość dobrze spełniła się w roli inkubatora!?

To też oszczędności? Mamy przyrost naturalny! Oszczędzamy na badaniach! (to przecież tyle kasy!). No i mamy dziecko, a nie matkę, która niebawem zasiliłaby grono emerytów, którzy są tak niewygodni, bo za drodzy dla państwa. A kobiety przecież stanowczo za długo żyją! Sprytny plan! Będzie na 500+!. O to wam chodzi „wspaniali”, fanatyczni politycy?

Zastanawiam się coraz częściej nad rolą tych krzykaczy z kładki obok urzędu wojewódzkiego w Rzeszowie z dnia 1. października 2016 r. i im podobnych. Łatwo jest krzyczeć i oceniać kobiety. Łatwo mówić „jak to możliwe, że matka zamiast kochać chce aborcji!!!” Otóż nie chce, w wielu przypadkach nie chce! Często musi wybierać między cierpieniem jej i dziecka a opinią krzykaczy. Boi się. Często jest ofiarą linczu społeczeństwa. Nie ma pomocy znikąd! Bo pomoc się kończy w czasie urodzenia dziecka! Wtedy już nikogo, ani ona, ani jej dziecko już nie obchodzi…

Więc pytam was, wrzeszczący w imię życia poczętego!!!

Ile razy pomogliście ofiarom przemocy domowej? Ile razy pomogliście ofierze gwałtu? Ile razy pomogliście realnie dziecku lub osobie dorosłej, niepełnosprawnej lub chorej? Ile razy pomogliście kobiecie, która nie dawała rady znosić swej ciężkiej sytuacji? Realnie, a nie poprzez zamieszczenie zdjęcia biednego dziecka na FB? Ile razy wsparliście dobrym słowem lub datkiem finansowym potrzebujące rodziny???

Wypowiedź jednego z was:

„Kobieta zgwałcona ma urodzić dziecko. Później można je oddać do różnych instytucji. Mamy np. Okienko Życia. Dlaczego jej dziecko ma nie żyć? Przecież to też człowiek. Jestem w stanie zaakceptować, będąc partnerem zgwałconej kobiety, dziecko, ale pod warunkiem, że je oddamy – mówił 20-letni Marcin, zwolennik radykalnego zakazu aborcji w Polsce.” (http://rzeszow-news.pl)

Czyli co??? Jak się puściłaś kobieto, to teraz cierp, żyj z traumą do urodzenia (i długo po niej, bo zapewne ci tego nie zapomnę)!!! Ja łaskawie cię zaakceptuję… A potem dziecko niech się tuła po domach dziecka, bo na nic innego nie zasługujecie, ani ty, ani twoje dziecko!!! To jest ta wasza miłość do życia poczętego???

I na tym niestety nie koniec…

Jak często spotykam się z ludźmi, którzy na portalach społecznościowych twierdzą, jak bardzo są przeciw aborcji, bo to człowiek, który ma żyć, a w życiu realnym uważają, że dzieci niepełnosprawne powinno się izolować od społeczeństwa!

Jak często słyszałam:

- „Zabierzcie dziecko niepełnosprawne ze stołówki, bo inne dzieci się brzydzą, jak ono spożywa posiłek”.

- Jak rodzice dzieci zdrowych mówili, gdy nauczyciele w szkołach pomagali uczyć integracji i pomagania chociażby przez to, że prosili, by zdrowi uczniowie pomagali chorym nosić tornister: „jakim prawem nauczyciel może zmuszać inne dzieci, żeby pomogły przenieść książki chorego ucznia z klasy do klasy! Niech sobie sami nauczyciele to noszą! A zresztą, w końcu powinni uświadomić temu choremu dziecku, że się do niczego nie nadaje! To dziecko najlepiej powinno nie chodzić do szkoły, bo i tak już przegrało życie! Nie powinno obrażać poczucia estetyki innych uczniów! I tak nie pójdzie dalej do szkoły i będzie siedziało w domu. Po co dawać mu nadzieję i tak do nas nie pasuje!”

- Jak mówili: „usuńmy domy spokojnej starości z sąsiedztwa szkół, bo to źle wpływa na nasze dzieci…!”

- Jak mówili: „zabierajcie dzieci niepełnosprawne ze szkół masowych, bo nasze dzieci tylko na tym tracą. Nauczyciele za wiele uwagi poświęcają tym chorym.”

Ile razy słyszałam, jak mówiono o kobiecie, która urodziła chore dziecko, że to jej wina, bo na pewno piła, zrobiła coś złego, lub jest złym człowiekiem i Bóg ją za to pokarał! Niech więc niesie swój krzyż! I wszyscy się od niej odwracają…

Jak często mam do czynienia z rodzinami chorych dzieci, którym nawet odmawia się prawa do leczenia dziecka, bo jemu i tak nic nie pomoże! Jak często spotykam rodziny, które po prostu nie stać na leczenie… i niewielu się kwapi do tego, by im pomagać.

Jak boli serce, gdy do szkoły wpada rodzic i wrzeszczy „jakim prawem szkoła uczy psychicznie chorych” zamiast zamykać ich w zakładach?

Nie mogę znieść tego, że w kościołach modli się o zdrowie chorych za pieniądze! Jak cię nie stać na modlitwę, to cierp i ciesz się , bo Bóg cię doświadcza! Bądź mu za to wdzięczny, to cię umocni!”

Serce krwawi, gdy słyszę, że odprawia się msze o nawrócenie kobiet doznających przemocy! A gdzie modlitwa za nawrócenie sprawcy!? Nikt za nią nie zapłacił, bo osoba w ciężkiej sytuacji, nie ma na to pieniędzy?!

Złość mnie bierze jak słyszę od terapeutów, że krzyczeli do nich, że szatan ich opętał, bo skierowali dziecko na terapię Biofeedback, przecież to samo zło!

Więc słuchajcie ludzie, który to wszystko czynicie! Spójrzcie chociażby na osobę Nicka Vujicica. Urodził się bez rąk i nóg. Mimo tego, że usilnie dążono do tego, by przegrał życie, by odebrać mu prawo do edukacji, dziś jest wielkim człowiekiem! Ma rodzinę, wiele pasji, wspiera ludzi, by się nie poddawali! Jest znany na całym świecie! Walczy nadal…

Jak to jest, drodzy fanatycy, że krzyczycie w imię życia poczętego, a ludzi niepełnosprawnych, chorych i tych w trudnej sytuacji izolujecie od społeczeństwa? Bo co??? Bo nie spełniają kryteriów waszej normy? Bo są niewygodni? Bo są gorsi? Nie rozumiem tego!!! Wygodniej walczyć o coś, co mnie bezpośrednio nie dotyczy??? Potem co najwyżej ocenię sobie tych poszkodowanych i stwierdzę, że „mają za swoje”???

Szanowni czytelnicy, to wszystko dzieje się w naszym kraju! Tuż za waszymi drzwiami! Tego już nikt nie widzi? Może i nikt nie widzi, bo nikogo to już nie obchodzi! Jak masz trudno, to pewnie za coś życie cię pokarało, więc cierp sobie, należało ci się! Ja ci co najwyżej jeszcze dokopię.

Nikt na to nie wpadł, że gdyby ludzie w ciężkiej sytuacji mogli liczyć na pomoc i wsparcie, to nie myśleliby o aborcji…?

Jak łatwo jest krzyczeć i oceniać…

Cichłabym dożyć czasów, gdzie wszyscy ci, którzy tak walczą krzycząc w obronie życia, pochylili się nad potrzebującym, podali rękę, wsparli, pomogli… Realnie, a nie mówiąc, że są tacy wrażliwi w Internecie!!! To tylko słowa… nie czyny!!!

Wesprzyjcie potrzebujących, gdy tego potrzebują… tylko tyle….

Pomóż drugiemu, spróbuj go zrozumieć, załóż jego buty, przejdź jego drogą, a potem oceniaj! Jak tylko będziesz miał jeszcze do tego siły…!